Η τελευταία φέτα

Μια φέτα ψωμί στο τραπέζι

Τίποτα άλλο

Σκληρή στις άκρες

μαλακή στη μέση

 

6.48 πμ

Εκκίνηση

 

Εσύ κοιμάσαι ακόμα

κρυμμένος κάτω απ τη κουβέρτα

Ο ήλιος τρυπώνει μέσα στο δωμάτιο

Η πόλη κινείται

Η βοή δυναμώνει

Είναι σημάδι ζωής…ίσως αρρώστιας

 

Αυτή η φέτα ψωμί είναι το μόνο που έμεινε από χθες

Από πέρυσι

Από εμένα

 

Σκληρή στις άκρες

μαλακή στη μέση

 

“Υπάρχει ελπίδα;”

Με ρωτάς αγουροξυπνημένος

“Ναι” απαντώ

Την κόβω στη μέση

 

Θα την μοιραστώ μαζί σου

αφού σου σερβίρω τον καφέ

 

Θα τη φάμε αργά

Θα την αφοδεύσουμε ευχάριστα

μετά στο πάρκο

 

art -i never not think about you-