erotiCulture ερωτικός πολιτισμός
“Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΜΕ ΑΓΟΡΙ. ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΜΕ ΚΟΡΙΤΣΙ”
Οι προκλήσεις και η αμφισβήτηση που βιώνει μια αμφιφυλόφιλη γυναίκα στην Ελλάδα.
Σε έναν κόσμο που μας έχει μάθει ότι, κάθε φορά, η ορθή επιλογή είναι ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, η Έλενα Σ. επιλέγει το γκρι. Σε μια κοινωνία που σε ωθεί να διαλέξεις πλευρά, εκείνη νιώθει πως θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να έχουν την ελευθερία να εκφράσουν τη σεξουαλικότητά τους χωρίς ενοχές ή τύψεις.
Η πρώτη της σεξουαλική εμπειρία, όπως αναφέρει, ήταν με ένα αγόρι όταν ήταν 17 ετών. Τη θυμάται ως κάτι φυσιολογικό, ως μια κατάσταση που συνοδευόταν από το κλασικό άγχος της πρώτης φοράς. Ήταν μια εμπειρία που ένιωθε ότι είναι το επόμενο βήμα στη ζωή της, χωρίς αυτό να της δημιουργεί τύψεις. Ωστόσο, το ίδιο βίωμα ήταν πολύ διαφορετικό όταν στα 22 της είχε την πρώτη της ερωτική εμπειρία με κοπέλα. Εκεί, την κατέκλυσαν ερωτήματα και ενοχές. Για πρώτη φορά ένιωσε ότι αυτό που κάνει δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Η Έλενα, 28 ετών σήμερα, εξηγεί ότι η πίεση που νιώθουν τα αμφιφυλόφιλα άτομα είναι συχνά διττή. Από τη μία, η κοινωνία τους αντιμετωπίζει με καχυποψία, θεωρώντας πως αυτό που αισθάνονται είναι κάτι προσωρινό ή μια “φάση”. Από την άλλη, ακόμη και μέσα στην LGBTQI+ κοινότητα, συχνά τα αμφιφιλόφυλα άτομα δέχονται πίεση να διαλέξουν “στρατόπεδο”.
Με αφορμή την Ημέρα Bisexual Ορατότητας στις 23/9, η Έλενα Σ. μιλά στο NEWS 24/7 και στην ενότητα “Rainbow Stories” για τις προκλήσεις και την αμφισβήτηση που βιώνει ως αμφιφυλόφιλη γυναίκα. Η ίδια υπογραμμίζει πόσο σημαντικό είναι τα αμφιφυλόφιλα άτομα να διεκδικούν την ορατότητα και τα δικαιώματά τους. Σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να αγνοεί ή και να αμφισβητεί την πολυπλοκότητα και τη ρευστότητα της σεξουαλικότητας, αυτή η μάχη είναι πολύ σημαντική.
Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΑΓΟΡΙ
Ήμουν 17 χρονών όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ με ένα αγόρι. Θυμάμαι πως ήμουν γεμάτη από το κλασικό άγχος που νιώθει κανείς όταν κάνει σεξ για πρώτη φορά. Δεν ήξερα τι να περιμένω, αν θα τα έκανα όλα καλά ή αν θα απογοητευόμουν. Ήταν μια εμπειρία γεμάτη ανυπομονησία και, φυσικά, αμηχανία. Ωστόσο, μετά το τέλος της πρώτης αυτής φοράς, ένιωσα άνετη και χαρούμενη. Όλα μέσα μου ήταν φυσιολογικά. Δεν υπήρχε κάποιο βαθύτερο βάρος, καμία ενοχή, καμία αμφιβολία για το ποια είμαι ή τι έχω ανάγκη. Ήξερα ότι είναι η αρχή της σεξουαλικής μου ζωής, ωστόσο τότε η σεξουαλικότητά μου δεν είχε μπει ακόμη σε βαθύτερη σκέψη.
Στη συνέχεια, με το αγόρι που έκανα σχέση ένιωθα άνετα, περνούσαμε πολύ ωραία, αλλά μέσα μου αναρωτιόμουν πώς θα ήταν αν θα βίωνα αυτό το συναίσθημα με ένα κορίτσι. Αυτή η σκέψη με ακολουθούσε και με προβλημάτιζε, αλλά δεν τολμούσα να το συζητήσω ούτε με τις φίλες μου ούτε με κανέναν, γιατί φοβόμουν τις αντιδράσεις. Στο μυαλό μου υπήρχε ο φόβος ότι δεν θα με καταλάβαιναν ή ότι θα με έκριναν. Η αμφιφυλοφιλία, αν και υπαρκτή, ήταν σχεδόν αόρατη στην κλειστή κοινωνία που μεγάλωσα. Οι περισσότερες από τις φίλες μου είχαν σταθερές σχέσεις με αγόρια, και οι μόνες συζητήσεις γύρω από το σεξ και τις σχέσεις περιλάμβαναν αποκλειστικά τον ετεροφυλοφιλικό έρωτα.
Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΚΟΡΙΤΣΙ
Όταν έφτασα στα 22, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για μένα. Είχα ήδη τελειώσει το πανεπιστήμιο, είχα βγει από τη σχέση μου με το αγόρι μου, και ένιωθα πιο ανεξάρτητη, έτοιμη να εξερευνήσω τις επιθυμίες μου. Τότε ήταν που γνώρισα μια κοπέλα κοντά στην ηλικία μου, με την οποία άρχισα να αναπτύσσω έναν ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο. Στην αρχή δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι ένιωθα ερωτική έλξη για εκείνη. Ήταν κάτι που με τρόμαζε και με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Ήταν μια μάχη μέσα μου, την οποία έπρεπε να αντιμετωπίσω. Ήταν, όμως, και το πρώτο σημάδι ότι η σεξουαλικότητά μου δεν χωρά πια σε ένα κουτί.
Με την κοπέλα αυτή ήρθαμε κοντά. Εκείνη ανοιχτά λεσβία, εγώ πάλι προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αισθάνομαι τόσο υπέροχα μαζί της. Η πρώτη μου ερωτική εμπειρία με γυναίκα ήταν μαζί της. Εκεί τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά από την πρώτη μου φορά με αγόρι. Θυμάμαι ακριβώς πώς ένιωθα. Ήταν ένα σκηνικό που με φόρτιζε έντονα, ένιωθα ότι έκανα κάτι λάθος. Οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου: “Και αν δεν είναι αυτό που πρέπει; Και αν αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να κάνω;”. Εκείνη τη στιγμή, όλα ήταν περίπλοκα και θολά, γεμάτα ενοχές. Δεν ήταν απλώς το τυπικό άγχος της πρώτης φοράς, όπως με το αγόρι, αλλά κάτι βαθύτερο, κάτι πολύ ενοχικό. Παρά τις ενοχές και τον φόβο, αυτό που ένιωσα ήταν απίστευτο. Ένα κύμα συναισθημάτων και απόλαυσης. Τότε κατάλαβα ότι δεν θέλω απλά να πειραματιστώ. Αυτή είναι η ζωή μου. Αυτή είναι η σεξουαλικότητά μου.
Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ
Μετά από αυτή την εμπειρία, συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό: ότι η bisexual ταυτότητά μου είναι κάτι που χρειάζεται δύναμη για να την αποδεχτείς. Δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία ότι έλκομαι και από άντρες και από γυναίκες. Αλλά η αποδοχή της σεξουαλικότητάς μου από τους ανθρώπους που έχω γύρω μου και από την κοινωνία ήταν ένα άλλο θέμα.
Ήταν σαν να έπρεπε συνεχώς να υπερασπίζομαι αυτό που είμαι. Άλλοι ήταν απόλυτα οκ με αυτό που νιώθω, άλλοι έμοιαζαν να θέλουν να μου επιβάλλουν να διαλέξω πλευρά. “Είσαι απλά μπερδεμένη”, “Θα το ξεπεράσεις”, “Πρέπει να αποφασίσεις”, ήταν μερικά από τα σχόλια που άκουγα συνεχώς. Εγώ, όμως, πλέον είχα αποδεχθεί πως αυτό που νιώθω είναι φυσιολογικό, πώς είναι απλά το συναίσθημά μου, η ζωή μου.
Ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες που αντιμετώπισα, και συνεχίζω να αντιμετωπίζω, είναι η αμφισβήτηση της ίδιας της σεξουαλικότητάς μου. Από τη μία πλευρά, οι ετεροφυλόφιλοι φίλοι να το αντιμετωπίζουν ως μια “φάση”, κάτι περαστικό που θα ξεπερνούσα. Από την άλλη, όταν γνώρισα και συνδέθηκα περισσότερο με την LGBTQI+ κοινότητα, υπήρχαν επίσης άνθρωποι που μου έλεγαν ότι στην πραγματικότητα είμαι λεσβία και απλώς δεν το έχω παραδεχτεί ακόμα. Σαν να μην μπορούσε κάποιος να είναι αμφιφυλόφιλος, αλλά έπρεπε να επιλέξει. Αυτό το δίλημμα της “επιλογής” με κυνηγάει ακόμα και σήμερα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ
Το να είσαι bisexual στην Ελλάδα είναι μια πρόκληση από μόνο του. Η κοινωνία μας είναι ακόμα συντηρητική, παρόλο που έχουν γίνει σημαντικά βήματα για την αποδοχή της LGBTQI+ κοινότητας τα τελευταία χρόνια. Η διεκδίκηση της ορατότητας και της αποδοχής για τα bisexual άτομα είναι ακόμα πιο περίπλοκη. Η αμφιφυλοφιλία συχνά αγνοείται ή υποτιμάται.
Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για κάτι προσωρινό ή για μια “τάση” ή μια “μόδα”, ότι δεν είναι μια “πραγματική” σεξουαλικότητα. Σαν να μην μπορούμε να έχουμε σταθερές σχέσεις ή να μην είμαστε αφοσιωμένοι στους συντρόφους μας. Άλλωστε, το στερεότυπο του “άπιστου bisexual” με έχει επηρεάσει σε πολλές γνωριμίες που έχω κάνει. Υπήρξαν φορές που άτομα που έβγαινα, είτε άντρες είτε γυναίκες, θεωρούσαν ότι θα τους απατήσω με το άλλο φύλο, μόνο και μόνο επειδή τους λέω ότι είμαι αμφιφυλόφιλη.
Η ΠΙΕΣΗ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ “ΠΛΕΥΡΑ”
Οι κοινωνικές πιέσεις που δέχομαι είναι πολυεπίπεδες. Από τη μία, όταν είμαι σε σχέση με έναν άντρα, νιώθω ότι η κοινωνία με βλέπει σαν μια “κανονική” γυναίκα. Οι περισσότεροι απλώς υποθέτουν ότι είμαι ετεροφυλόφιλη, και αυτό με εξοργίζει. Σβήνουν, ουσιαστικά, ένα κομμάτι της ταυτότητάς μου. Από την άλλη, όταν είμαι σε σχέση με μια γυναίκα, ξαφνικά γίνομαι “λεσβία” στα μάτια των περισσότερων, και τα σχόλια από τον περίγυρο γίνονται πιο καυστικά. Έχω ακούσει πολλά αρνητικά σχόλια, κυρίως από άντρες, ότι “χάνω την αξία μου” αν είμαι με γυναίκα. Μου έχουν πει ακόμα και ότι είναι “κρίμα” να είμαι bisexual, λες και είναι κάτι καταδικαστικό.
Μέσα στην ίδια την LGBTQI+ κοινότητα, υπάρχει δυστυχώς αρκετός διχασμός όσον αφορά την αποδοχή των αμφιφυλόφιλων ατόμων. Ενώ γενικά ένιωσα πιο αποδεκτή όταν άρχισα να συμμετέχω σε αυτήν, υπήρξαν και περιπτώσεις όπου δέχτηκα πίεση να παραδεχτώ ότι είμαι αποκλειστικά λεσβία. Είναι απίστευτο το πόσο συχνά οι άνθρωποι θέλουν να σε βάλουν σε κουτάκια, σαν να μην αντέχουν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΣΕΒΑΣΜΟ
Αυτό που θέλω να πω ότι είμαστε εδώ για να φωνάξουμε ότι υπάρχουμε. Δεν ζητάμε την αποδοχή κανενός· την απαιτούμε. Δεν ανεχόμαστε να μας λένε ότι πρέπει να διαλέξουμε, ούτε να μας κρίνουν για αυτό που είμαστε. Ναι, είμαι bisexual, ναι, έλκομαι και από άντρες και από γυναίκες, και αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται αιτιολόγηση ή εξήγηση. Η σεξουαλικότητά μου δεν είναι κάποιο πρόβλημα προς επίλυση, είναι η ταυτότητά μου, και την υπερασπίζομαι.
Αν κάτι έχω μάθει από τη δική μου διαδρομή, είναι ότι πρέπει να βρούμε το θάρρος να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας. Δεν αρκεί απλώς να αποδεχτούμε τη σεξουαλικότητά μας. Πρέπει να παλέψουμε για αυτήν, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και να φωνάζουμε δυνατά ότι είμαστε εδώ, ότι υπάρχουμε. Δεν πρόκειται να κρυφτούμε ούτε να ζητήσουμε συγγνώμη για το ποιοι είμαστε. Είμαστε εδώ για να φωνάζουμε για τα δικαιώματά μας. Ελπίζω κάποια μέρα η ελληνική κοινωνία να γίνει πιο ανοιχτή και να αγκαλιάσει και να σεβαστεί όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το ποιον αγαπούν. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για την ορατότητα και την αποδοχή της αμφιφυλοφιλίας, όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλους εκείνους που βιώνουν την ίδια αμφισβήτηση και πίεση.
